بررسی تأثیر رمیفنتانیل بر پارامترهای همودینامیک مادر و آپگار نوزاد در سزارین انتخابی تحت بیهوشی عمومی

مقدمه: در جراحی سزارین تحت بیهوشی عمومی، تضعیف تنفسی ناشی از مواجهه جنین با مخدرهای تجویز شده، یک چالش مهم در برابر متخصص بیهوشی است. عدم تجویز مخدر نیز از سویی، واجد اثرات نامطلوب و بالقوه خطرناک برای مادر است. ویژگی های فارماکوکینتیک رمیفنتانیل، این مخدر را به عنوان یکی از راه حل های احتمالی این چالش درمانی مطرح ساخته است. هدف :این مطالعه با هدف بررسی تاثیرات این دارو بر تغییرات همودینامیک مادر و نمره آپگار نوزاد ومیزان تهوع و استفراغ و اکسیژناسیون مادر طراحی و اجرا شده است. مواد و روش کار: دراین کارآزمایی بالینی دو سوکور، 84 زن حامله 15-45 ساله کاندید سزارین انتخابی تحت بیهوشی عمومی، براساس معیارهای ورود به مطالعه و به صورت تصادفی در سه گروه جای گرفتند. بیماران گروه اول انفوزیون رمیفنتانیل (?g/kg/min 5/0)، گروه دوم بولوس رمیفنتانیل ( ?g/kg7/0) و گروه شاهد حجم برابری از نرمال سالین قبل از القاء دریافت نمودند. تغییرات پارامترهای همودینامیک مادر( شامل ضربان قلب و فشار خون شریانی) قبل وبعد ازالقای بیهوشی و آپگار دقیقه 1 و 5 نوزادان در سه گروه ثبت و مقایسه گردید.در ریکاوری تهوع و استفراغ و اکسیژناسیون مادرسنجیده شد. نتایج: سه گروه از نظر فاکتورهای زمینه ای( سن و وزن) تفاوتی نداشتند( بترتیب 336/0 p= و 252/0 p=) تفاوت میانگین تغییرات ضربان قلب مادر، قبل وبعد از لوله گذاری تراشه، در سه گروه معنی دار نبود( 33/ 0 p=). تغییرات میانگین فشارخون شریانی(map) درسه گروه اختلاف معنی داری داشتند( 001/0p= ) میانگین تغییرات map در گروه شاهد بیشترین مقدار ودر گروه بولوس کمترین مقدار را داشت. میانگین تغییرات map در دو گروه انفوزیون و شاهد اختلاف معنی داری نداشت (994/0p=) ولی تفاوت میانگین تغییرات map در دو گروه انفوزیون و شاهد با گروه بولوس معنی دار بود( به ترتیب 001/0p= و 002/0p= ). میانگین آپگار دقیقه اول نوزادان در سه گروه اختلاف معنی داری داشتند (006/0p= ). میانگین آپگار دقیقه اول در گروه انفوزیون و بولوس اختلاف معنی داری نداشت (603/0p=) میانگین آپگار دقیقه اول در دو گروه انفوزیون( 31/8) و بولوس( 46/8)، بطور معنی داری کمتر از گروه شاهد( 93/8) بود ( به ترتیب 002/0 p= و 005/0p=). میانگین آپگار دقیقه پنجم در دو گروه دریافت کننده رمیفنتانیل، بالاتر از گروه شاهد بود ولی بلحاظ آماری تفاوت معنا داری نداشت( 105/0p= ). نکته مهم آنکه هیچ نوزادی در دو گروه انفوزیون و بولوس نیاز به احیا پیدا نکرد. میزان بروز تهوع و استفراغ در گروه نرمال سالین بیش از گروه انفوزیون و بولوس رمی فنتانیل بود ولی این تفاوت معنی دار نبود (05/0<p). میزان تجویز داروی متوکلوپرامید به صورت معنی داری در گروه شاهد بیش از گروه انفوزیون و بولوس بود(به ترتیب 023/0:p و 005/0:p).ولی میزان تجویز داروی متوکلوپرامید بین گروه انفوزیون و بولوس معنی دار نبود(p:0/317) توزیع متغیر اشباع اکسیژن خون شریانی (p:0/824) نرمال بوده و در مقایسه بین سه گروه تفاوت معناداری وجود نداشت. بحث: نتایج به دست آمده در این مطالعه نشان می دهد تجویز رمیفنتانیل به روش بولوس( در مقایسه با انفوزیون و گروه شاهد) باعث ثبات بیشتری در فشارخون مادر در هنگام سزارین میشود. همچنین کاهش آپگار نوزاد در دقیقه یکم در نتیجه تجویز رمیفنتانیل دیده میشود که اگرچه از نظر آماری معنا دار است ولی از نظر بالینی قابل توجه نیست( هیچیک از نوزادان به احیا نیاز پیدا نکردند).